Blood & Honour Johnny Postma

Eind jaren zeventig ontstaan in Engeland de eerste festivals die het aanhoudende racisme van onder andere het National Front en de British Movement moeten gaan tegenhouden. De festivals gingen onder het motto 'Rock Against Racism' van start. De organisatoren van deze festivals waren zich bewust van het feit dat muziek een bindende factor is voor jeugd. Niet alleen de organisatoren waren zich hiervan bewust. Ook binnen fascistische politieke partijen in Engeland brak men haar hoofd over hoe men de jeugd moest gaan benaderen. De oplossing lag voor hen, na het succes van de 'Rock Against Racism' festivals, voor de hand. Muziek moest ook de niet partijgebonden fascisten aan hen binden.

Als reactie werd in 1979 het eerste 'Rock Against Communism' festival gehouden. Drijvende kracht achter deze festivals was onder andere Ian Stuart Donaldson, de in 1993 verongelukte zanger van de band Skrewdriver (1). In het begin kreeg de muziekstroming haar eerste ruimte aangereikt in het blad 'Bulldog' van de Engelse National Front-jongeren. Nadat de verantwoordelijk uitgever van het blad, Joe Pearce, tweemaal werd veroordeeld wegens het aanzetten tot rassenhaat in zijn publicaties, stopte het in 1985. Het blad ging verder onder een andere naam, namelijk 'New Dawn'. In dit blad worden drie pagina's beschikbaar gesteld aan fascistische muziek. Na zeer korte tijd verruilt men de ruimte in het blad voor een geheel eigen blad 'White Noise'. Een jaar later splitst Ian Stuart Donaldson zich met zijn band Skrewdriver af en start met twee andere bands een nieuw blad: 'Blood & Honour'. In 1988 wordt Ian Stuart Donaldson geïnterviewd voor een drie pagina groot artikel in de Engelse krant Sunday People. In het artikel legt hij uit waar Blood & Honour voor staat: "Eventually there will be a race war and we have to be strong enough in numbers to win it. I'll die to keep this country pure and if it means bloodshed at the end of the day, then let it be."

Ontwikkeling van Blood & Honour
Ian Stuart Donaldson heeft het over een grote sterke beweging die als uiteindelijk doel heeft om een rassenoorlog te ontketenen en deze te winnen. Blood & Honour is sinds de jaren tachtig uitgegroeid tot een beweging die afdelingen heeft over de hele wereld. De verschillende afdelingen variëren in grootte van elkaar. Er zijn afdelingen waar 30 activisten bij betrokken zijn, maar er zijn ook afdelingen met circa 450 leden. De grootste afdeling had Blood & Honour Duitsland.
Op 14 september 2000 wordt Blood & Honour Duitsland evenals haar jongerenafdeling White Youth tot verboden organisatie verklaard. De doelstelling van Blood & Honour Duitsland was door middel van publicaties en muziek de jeugd te brengen tot de nationaal-socialistische overtuiging. Haar jongerenafdeling had als taak om jongeren te vinden die mogelijk later in de B&H-structuur opgenomen konden worden. Bij kaderleden vindt de politie een grote hoeveelheid fascistische propaganda, cd's met opruiende teksten, een adressenbestand met enkele duizenden klanten en een bankboekje met een bedrag van circa 73.000,- DM.
In diverse fascistische bladen wordt Blood & Honour Duitsland gezien als de meest succesvolle en best georganiseerde afdeling van het Blood & Honour-netwerk. Tweederde van alle White Power-concerten die in Duitsland zijn gehouden, zijn georganiseerd door Blood & Honour. De bands die er spelen hebben een groot aanzien binnen de fascistische beweging. Zo heeft diverse malen de meest uitgesproken fascistische band No Remorse de planken in Duitsland bestegen. De concerten worden in het geheim georganiseerd, vaak onder valse voorwendselen. Dat de organisatie dan toch een buitenlandse band kan laten spelen en circa 1000 bezoekers op het concert laat afkomen zegt iets over hun organisatiegraad.
In maart 2000 doet de Duitse politie een inval bij een afdeling van hen. Hierbij worden circa duizend cd's in beslag genomen, waaronder een grote hoeveelheid cd's die afkomstig zijn van het fascistische label Panzerfaust Records uit de Verenigde Staten. De inval had onder andere met belastingontduiking te maken. Blood & Honour Duitsland heeft niet allen contacten in de Verenigde Staten maar ook in Europa. Zo onderhouden ze een innige band met het Deense nazi-verzendbedrijf NS 88, van de onlangs overleden Marcel Schilf. NS 88 verzorgt de verspreiding van het lijfblad van Blood &Honour Duitsland. De Blood & Honour Duitsland kaderleden hebben naast het zakelijke ook persoonlijk contact met leden van NS 88 en de Scandinavische afdeling van Blood & Honour. Zo reisden enkele kaderleden afgelopen zomer af naar Zweden om in het huis van Marcel Schilf een Zonnewendefeest te vieren. Binnen Blood & Honour Duitsland is er ook veel sympathie voor de Engelse fascistische terreurgroep Combat 18. Zo verschijnt er bij Blood & Honour Scandinavië een boek van ene Max Hammer (naam is een pseudoniem) in het Engels en Duits. In dit boek zegt Hammer dat de tijd van praten voorbij is en prijst hij de gewelddadige strategie van Combat 18 aan. Hij gaat zelfs zover dat hij oproept tot gewapende strijd tegenover het systeem, tegenstanders en verraders. In het verleden is gebleken dat de harde kern van deze activisten de oproep erg serieus neemt. Zo blijkt in 1997 Marcel Schilf opgepakt te zijn voor het versturen van bombrieven naar onder andere een medewerker van het fascistische verzendbedrijf Nordland.(2) Hammer verklaart verder dat hij Combat 18 ziet als het leger van de Blood & Honour beweging. Kaderleden van Blood & Honour Duitsland hebben ook persoonlijk contacten met kopstukken van Combat 18. Diverse leden van Combat 18 worden gezien op door Blood & Honour Duitsland georganiseerde concerten. De leden blijken door Blood &Honour leden te zijn uitgenodigd.

Blood & Honour Vlaanderen
Begin jaren negentig bestond er in Vlaanderen ook een afdeling van Blood & Honour. Blood & Honour België fungeerde als contactadres voor de Duitse afdeling. Blood & Honour België is opgericht vanuit enkele Vlaams Blok leden. Drijvende kracht achter Blood & Honour België was Excalibur Services uit Brugge. Excalibur Services wilde alle extreemrechtse krachten gaan bundelen. Ze omschrijven zich als een verzendhuis voor nationaal-socialistische boeken, brochures, platen en dergelijke. Grote man achter Excalibur Services is Yannick Pollet. In diverse bladen van Blood & Honour prijst hij Excalibur Services aan als de grootste nazi- propagandawinkel in Europa. Ook Pollet is niet vies van enige contacten met Combat 18. Pollet is betrokken bij het organiseren van diverse Blood & Honour concerten in Belgie. Zo organiseerde hij op 27 juni 1998 een concert te Roeseleare met Brutal Attack, Razor's Edge, Bagadou Stourm, Mistreat, Kraftschlag en de Hollandse band Landstorm, allemaal grote namen binnen het Blood & Honour-netwerk. De cd van Kraftschlag 'Trotz verbot nicht tot' staat op de lijst van verboden cd's in Duitsland. Op de cd wordt de Holocaust ontkend, aangezet tot rassenhaat en geweld verheerlijkt. De zanger Jens Arpe is hiervoor tot celstraf veroordeeld. Pollet heeft geen moeite met deze revisionistische teksten, hij verkocht zelf ook revisionistische boeken. Later doet hij dat niet meer omdat het verboden is. Pollet heeft inmiddels een eigen winkel en label opgericht. De winkel draait onder de naam Hit Shop en zijn label onder de naam Hit Records. Voor een fascistische concert van Mistreat en The Legion of Saint George, dat op 3 juli 1999 in Belgie moest gaan plaatsvinden, is de postbus van Hit Records het contactadres om kaarten te bestellen. Pollet is ook betrokken bij het groots opgezette festival 'Holidays in the Sun', dat afgelopen zomer in Oostende had moeten plaatsvinden. Op dit festival spelen vele punk en Oi!-bands. Het festival kon geen doorgang vinden omdat de autoriteiten, na protesten uit antifascistische hoek, niet genoeg mankracht zou hebben om de veiligheid van de bezoekers te waarborgen en de openbare orde te handhaven. Het festival is daarna naar Berlijn verhuisd alwaar het wel heeft plaatsgevonden. Pollet is nog steeds bezig met skinheadmuziek, maar lijkt zich nu meer te richten op de niet (uitgesproken) politieke bands. Zelf zingt hij ook in een band, onder de naam 'Thuggers'.

Tot slot
Door de gehele wereld bestaan er Blood & Honour afdelingen, die variëren in grootte. De afdelingen hebben muziek als gemeenschappelijke grond. De gewelddadigheid van de afdelingen verschilt nogal sterk. Er zijn groepen die zich op de politieke actie richten en groepen die zich meer op het skinheadleven richten (muziek, drank en patriottisme). De muzikale hoek richt zich op het organiseren van concerten, bijvoorbeeld een Ian Stuart Donaldson memorial concert. De politieke hoek daarentegen houdt zich bezig met racistische en criminele activiteiten, zoals onlangs bleek uit een krantenbericht van 21 februari 2001. "De politie in Italië arresteert dertien leden van de groep Bloed en Eer". Het artikel vervolgt met: "Aanleiding voor de arrestatie was de moord op een Marokkaanse immigrant een week eerder". Bij diverse huiszoekingen vindt de politie grote hoeveelheden propaganda materiaal zoals vlaggen, affiches en fanzines. Al jarenlang probeert Blood & Honour een eenheid te maken van alle politieke fascistische stromingen. Dat blijkt echter maar in enkele gevallen gehandhaafd te blijven. In Engeland, waar de Blood & Honour beweging begon, wordt al enkele jaren een strijd gevoerd tussen de harde politieke lijn van Combat 18 en de muzikale lijn. Blood & Honour Scandinavië ligt vanwege hun agressieve opstelling overhoop met een groot deel van de fascistische politiek in Scandinavië. Achteraf bezien is Blood & Honour Duitsland een van de weinige 'succesvolle' Blood & Honour afdelingen geweest die Blood & Honour rijk was. Uiteraard zullen de kaders van Blood & Honour Duitsland doorgaan met pogingen om jongeren te mobiliseren. Een verbod staat deze mobilisatie nauwelijks in de weg. Veel leden van Blood & Honour zijn betrokken bij de Nationale Partei Deutschland (NPD) en maken op die manier gebruik van de de structuren en bijeenkomsten van de NPD om jongeren te mobiliseren. Een positieve bijkomstigheid voor de autoriteiten is dat justitie in Duitsland nu juridische handvaten heeft om de nazi-concerten te ontbinden.

Noten:
(1) Op 23 september 1993 verongelukken Ian Stuart Donaldson, Richard Hill, Robert Sherlock, David Roy Mee en Lee Flint 's nachts bij een auto-ongeluk.
(2) De conflicten tussen Nordland en Combat 18/NS 88 hebben voornamelijk te maken gehad met het feit dat achter Nordland geen politieke partij/organisatie staat. Nordland werd ervan beschuldigd de winsten van de verkoop van fascistische muziek misbruiken voor eigen gewin. Een tweede, minder duidelijke, oorzaak heeft te maken met concurrentiepositie. Combat 18/NS 88 was bang om van de muzikale kaart geveegd te worden door Nordland en Resistance Records uit de VS, en zo hun inkomsten voor politieke activiteiten kwijt te raken.