Column: Verdraagzaamheid

Het is eventjes ver te zoeken in ons land, verdraagzaamheid. Onderzoek wijst uit dat een kwart van onze landgenoten toegeeft racistisch te zijn, in meer of mindere mate.
Verrassend vind ik het niet hoor, maar beangstigend is het wel.
Sinds Fortuyn zijn we met onze maatschappelijke insteek een paar etages omlaag gekletterd. Omdat gedogen "paars" was, omdat politiek incorrect plots te verkiezen was boven politiek correct, om dat soort dubieuze beslismomenten was het opeens modus in Nederland om kliphard tegen elkaar in de contramine te gaan. Holland, ooit een land van consensus, was het padje kwijt: iedereen buitelde over elkaar heen, de grootste schreeuwers voelden zich ineens gedemoniseerd en polarisatie was het gevolg.
De beide politieke spectra schoven dichter elkaar aan zodat we feitelijk richting een tweepartijenstelsel aan het groeien zijn: rechts heeft een hekel aan "de linkse kerk", links verwijt rechts de afbraak van onze voorheen sociale zekerheden.
Ultieme voorbeeld van dit verhaal is het uitzetbeleid van Verdonk. Rechts juicht omdat ze zo lekker rechtlijnig haar regeltjes opvolgt, links vindt het een inhumane manier van omgaan met mensen die het moeilijk hebben. And never the twain shall meet.

We zitten op een helling waar we als de sodemieterij vanaf moeten, anders glijdt ons kikkerlandje echt richting ONLEEFBAAR NEDERLAND. Een 'ieder voor zich' maatschappij, dat is nou niet echt wat we enkele jaren geleden nog als ideaalbeeld hadden. Verdraagzaamheid, zal het nog in de volgende editie van Van Dale staan?

Begt