Blood & Honour

Historie
Om Blood & Honour te kunnen plaatsen is een stap terug in de tijd nodig. Eind jaren zeventig was in Engeland de muziekstroming punk doorgebroken, met bijbehorende jeugdstijl. Als onderdeel van deze jeugdstijl was er ook een opleving van de skinheadstijl te zien. Op deze laatste ontwikkeling sprong de extreemrechtse beweging (vooral het National Front) in Engeland met succes in. Skinheadbands werden gecharterd voor de verspreiding van extreemrechts gedachtegoed onder jongeren onder de titel "Rock Against Communism" (RAC). (1) Deze muzikale activiteiten bleken succesvol en zorgden voor een zichtbare aanwas van skinheads binnen de extreemrechtse gelederen. Daarnaast, en dat was minstens zo belangrijk, brachten deze bands en concerten ook veel geld binnen. Wat er vervolgens gebeurde is voorspelbaar: er werd gesjoemeld met dit geld, er ontstond ruzie en vervolgens stortte de boel in elkaar. Het National Front en de muzikale tak gingen in 1986 uit elkaar.

Ian Stuart Donaldson

Inmiddels was de skinheadband Skrewdriver - met als frontman Ian Stuart Donaldson - het gezicht van de RAC-stroming geworden. Na de breuk met het National Front richtte Donaldson in 1987 een nieuwe organisatie op, "Blood & Honour". Blood & Honour had dezelfde doelen als de RAC-stroming: verspreiding van nazi-ideologie, rekruteren van nieuwe krachten en het genereren van geld voor de beweging. Na de eerdere ervaringen koos de nieuwe organisatie ervoor zich niet meer te binden aan een partij, maar een onafhankelijk netwerk te vormen dat partijen of organisaties met eenzelfde ideologie kon ondersteunen. In de jaren daarna werden in allerlei landen Blood & Honour-divisies opgericht, die min of meer in een internationale samenhang functioneerden. De kern van de activiteiten betrof muziek, het produceren, distribueren en programmeren van extreemrechtse bands. Dit veranderde met de komst van Combat 18.

Nederland
In Nederland is, parallel aan de internationale ontwikkelingen, een eigen Nederlandse Blood & Honour-tak ontstaan, die voor een deel de internationale ontwikkelingen volgt, maar voor een deel ook niet.
Anderzijds was ook het optreden van de achterban zelf verantwoordelijk voor het langzaam ineenstorten van de organisatie. Intern was er onrust over de gematigde presentatie, voornamelijk door oprichter en voorman Martin van de Grind, die in een pamflet zelfs als verrader werd bestempeld. Daarnaast kenden de extreemrechtse skinheads een aantal plaatsen in Nederland waar ze bijeen konden komen. Door een reeks aan vechtpartijen en andere ellende raakten ze de een na de andere plek kwijt, waardoor samenkomsten steeds moeilijker werden. Deze aspecten ondermijnden de organisatie. Helemaal hard ging het toen Martin van de Grind de organisatie verliet (onder maatschappelijke druk en vanwege de snelle toename van de omvang van zijn strafblad). Hou Kontakt leefde nog enige tijd voort als een marginaal semi-ondergronds clubje, maar loste medio jaren negentig op in het niets. Naast alle problemen, zoals die hierboven geschetst zijn, komt dit ook door de snelle opkomst van de gabbercultuur, die als jeugdstijl een flinke concurrentie bleek te zijn voor de skinheads.

- De B&H Traditional-tak groeide tussen 2003 en 2005 gestaag. Dit heeft er enerzijds mee te maken dat een aantal oudere skinheads, waaronder Martin van de Grind, weer actief werd en de nieuwe organisatie op poten zetten. Daarnaast was er een flinke groei van jonge aanhangers te zien.
- De nieuwe jonge aanhang, in eerste instantie van de Traditional-tak, maar later ook van de Combat 18-tak, was vooral afkomstig uit het circuit van gabbers en zogenaamde Lonsdalejongeren. Er is een ontwikkeling zichtbaar geweest, waarin groepen jonge gabbers zich gingen interesseren voor de skinheadmuziek en -cultuur. Van deze groepen heeft een deel zichzelf omgetoverd tot "echte" skinhead en zich bijvoorbeeld aangesloten bij een van de B&H-takken.
- De groei van de Traditional-tak vond zeer decentraal plaats. Op een aantal plekken in Nederland ontstonden extreemrechtse (gabber)vriendengroepen die zich aansloten bij Blood & Honour. Daarnaast waren er ook allerhande individuen en groepjes die gebruik maakten van de naam en kentekens van Blood & Honour, maar waarvan te betwijfelen is of ze ooit echt iets met de organisatie van doen hebben gehad.

Michael Krick tijdens NVU-demo, Den Haag, 2005

Niels Ritmeester

De andere B&H-tak ontwikkelde zich tot "Blood & Honour Nederland". Deze als Traditional te typeren tak is een stuk decentraler georganiseerd dan de RVF-groep en meer te beschouwen als netwerk dan als een groep met een duidelijk smoelwerk. In diverse regio's (Groningen, Noord-Holland-Noord, West-Brabant, regio Amersfoort) zijn afdelingen van deze organisatie zichtbaar. Al deze groepjes vervullen min of meer een functie in het netwerk, maar de functies verschillen per regio en verschuiven door de tijd nog al eens. Opvallend binnen deze tak is de samenwerking tussen oude getrouwen en jonge aanwas. Een belangrijke oude getrouwe is natuurlijk Martin van de Grind, maar hij is niet de enige. De jonge aanwas is voor een groot deel afkomstig uit het wereldje van de gabbers. Ook deze tak is partijonafhankelijk, maar er is regelmatig sprake van samenwerking met de Nationale Alliantie. Internationaal richt deze tak zich vooral op Blood & Honour Vlaanderen, waarmee nauw wordt samengewerkt.

RVF Bijeenkomst, van links naar rechts Siegfried Borchardt, Dave Blom, Eite Homan, Willy Timmer

Recent organiseerden beide B&H-takken een activiteit op dezelfde dag, die een duidelijk beeld gaf van karakter en omvang. De RVF-tak liep met ongeveer twintig personen mee in een NVU-demonstratie in Nijmegen. Het thema van de demonstratie was "tegen sociale afbraak". Het doel van de demonstratie was om media-aandacht voor de NVU te genereren, daags voor de raadsverkiezingen. Geen van beide thema's lenen zich erg voor de RVF-achterban, die dan ook achter een eigen spandoek liep met Blood & Honour-logo en nazistische symboliek. Tegelijkertijd organiseerde "Blood & Honour Nederland" een kranslegging voor voormalige SS'ers op een oorlogskerkhof in het Limburgse Ysselsteyn. Onder druk van een AFA-actie werd deze kranslegging verboden. In samenwerking met B&H Vlaanderen werd vervolgens een alternatieve kranslegging georganiseerd in het Belgische Lommel. Deze actie werd, vanzelfsprekend, gevolgd door een concert van een aantal nazibands. Opvallend was de opkomst bij deze actie. Volgens eigen opgave waren er ongeveer tweehonderd deelnemers aan de kranslegging. Ongeveer de helft van dit aantal bestond uit Nederlanders.