Combat 18 "De tijd van praten is voorbij. Je gelooft in het overleven van het Arische ras of niet!"

Paul Benschop

Knokploeg voor de BNP
Begin jaren '90 streeft de British National Party (BNP) het National Front (NF) voorbij als grootste nazi partij in Engeland. Na een gewelddadig treffen tussen de BNP en antifascisten besluit een groep jonge neonazi's zich beter voor te bereiden op straatgevechten met politieke tegenstanders. De groep noemt zichzelf East End Barmy Army (EEBA). In het begin heeft de EEBA als doel om activiteiten van de BNP te beveiligen, maar al snel gaat de groep in het offensief. De EEBA is betrokken bij talloze straatgevechten met zwarten en Aziaten. Ook vallen neonazi's activiteiten en demonstraties aan van linkse en antifascistische organisaties.

De acties van de Barmy Army vallen in goede smaak bij de leiding van de BNP. Wanneer er in 1992 verkiezingen plaatsvinden, wordt de EEBA door de BNP gevraagd om de beveiliging van demonstraties en bijeenkomsten te organiseren. De groep gaat hier mee akkoord, maar omdat ze niet voornemens zijn om aan de leiband van de BNP te willen lopen, willen ze actief blijven onder een eigen naam. In februari 1992 wordt Combat 18 opgericht. Als logo kiest de groep voor een afbeelding van een doodshoofd zoals deze door de Totenkopf Divisie van de Waffen-SS werd gebruikt. De groep bestaat uit neonazi's, racistische voetbal hooligans, Loyalisten (Noord-Ieren die (gewapenderhand) aansluiting bij Engeland nastreven) en extreemrechtse skinheads die met elkaar een obsessie voor geweld en racisme delen.

Wanneer een 'gematigde' BNP prominent door Combat 18 activisten in elkaar wordt geslagen escaleren de tegenstellingen. De BNP en Combat 18 gaan voortaan ieder zijns weegs.

Nu Combat 18 uit de BNP is gestapt begint zij een anti-parlementaire koers te varen. In de ogen van Combat 18 is het politieke stelsel in Engeland in handen van de Joden. "Denk je nu echt dat de staat een beweging gedoogd die daadwerkelijk in staat is om de Joden hun macht af te nemen?".

Hooligans en Loyalisten

Naast hooligans richt Combat 18 zich ook op Loyalistische organisaties. Sinds de jaren '70 bestaan er banden tussen gewapende Loyalistische organisaties en neonazi's. Onder invloed van Combat 18 worden deze contacten intensiever. Loyalistische organisaties als de Ulster Defence Association trekken meer en meer samen op. Leden van Combat 18 zijn betrokken bij aanvallen op bijeenkomsten van Sin Feinn en aanvallen op demonstraties tegen aanwezigheid van Engelse militairen in Noord-Ierland. Een aantal leden van Combat 18 is daarnaast betrokken bij wapenleveranties aan Loyalisten. Door diverse arrestaties en het veranderen van het politieke klimaat als gevolg van het Noord-Iers vredesproces nemen de banden met Loyalisten af. Ook de banden met voetbal hooligans beginnen af te brokkelen. De nauwe banden tussen Combat 18 en de Chelsea Headhunters valt bij hooligans van andere voetbalclubs niet in goede aarde. De plannen om voorafgaand aan de voetbalwedstrijd Duitsland tegen Engeland samen met Duitse hooligans op buitenlanderjacht te gaan kan op weinig bijval rekenen. Voor Engelse hooligans is Duitsland aartsvijand nummer 1. Engelse voetbalsupporters staan bekend om hun vele anti-Duitse spreekkoren. Een andere factor voor de afnemende banden met hooligans is de toename van zwarte spelers en zwarte hooligans.

Ian Stuart Donaldson (rechts)

Oppositie
De groeiende invloed van Combat 18 is veel nazi's een doorn in het oog. De oppositie tegen Combat 18 neemt steeds verder toe. De BNP beschuldigd Combat 18 ervan niks meer te zijn dan een complot van de staat. Een BNP kopstuk vraagt zich openlijk af hoe het kan dat hij zelf in de jaren '80 werd veroordeeld voor diverse publicaties en bij Combat 18 niemand. Later verspreid de BNP enkele honderden exemplaren van 'The Blue Book'. In dit anoniem geschreven boek worden twee Combat 18-leiders afgeschilderd als of handlangers van de geheime dienst of als clowns. In 1995 vraagt het antifascistische Searchlight Magazine zich openlijk af of Combat 18 niet is op gezet door de geheime dienst om extreemrechts in Engeland te destabiliseren. Want hoe is het anders mogelijk dat diverse aanslagen met brandbommen, gewapende vechtpartijen en vernielingen van Aziatische winkels onbestraft zijn gebleven. Ondanks dat diverse slachtoffers de daders op foto's hebben aangewezen. Ook steeds meer nazibands beginnen zich uit te spreken tegen Combat 18. Ze besluit terug te slaan en bereiden enkele moordaanslagen voor op nazi-kopstukken. Met uitzondering van een mislukte aanslag worden de plannen verder niet ten uitvoer gebracht. Wel reist een groep af naar Denemarken om de confrontatie te zoeken met rivaliserende nazi's. Combat 18 wordt steeds gewelddadiger. Het anti-parlementarisme wordt belangrijker en feller. Voor Combat 18 is nationaal-socialisme een revolutionaire ideologie. Geweld wordt nog belangrijker binnen Combat 18 en het gebruik van geweld wordt steeds openlijker gepropageerd. Een Combat 18 kopstuk schrijft in de brochure 'The tactics required to create a revolution': "De noodzakelijke middelen (voor een nazi revolutie. red) zijn geweld tegen individuen, gebruik van explosieven en bomaanslagen". De lijst van geweldsdelicten waar Combat 18 bij betrokken is lijkt eindeloos. Er worden ruiten ingegooid, mensen telefonisch bedreigd en er wordt geprobeerd iemand te overrijden, er vinden huisbezoeken plaats waarbij het interieur wordt vernield en mensen worden bedreigd met een bijl, remkabels van auto's worden doorgesneden, bombrieven worden verstuurd en bij diverse woningen wordt geprobeerd brand te stichten. Slachtoffers zijn docenten die zich openlijk hebben uitgesproken tegen racisme, antifascisten, maar ook rivaliserende nazi's. Langzaam begint justitie wakker te worden. Enkele kopstukken worden gearresteerd en hun woningen worden doorzocht. Aanleiding is de publicatie van het derde nummer van het Combat 18 magazine waarin diverse handleidingen voor bommen en explosieven staan, voorzien van de niet mis te verstane oproep om moordaanslagen te plegen.

Combat 18/RVF-leden Robin van Opstal en Arris de Bruin

Van straatgeweld naar terreur
Onder druk van de oppositie en enkele processen die op komst zijn, lijkt de slagkracht van Combat 18 af te nemen. Een kleine groep Combat 18 kopstukken besluit de koppen bij elkaar te steken. Na jaren van straatgeweld en fantaseren over gewapende strijd wordt het tijd om woorden in daden om te zetten. Omdat de druk in Engeland te groot wordt wijkt de groep uit naar Denemarken. Met behulp van enkele tienduizenden ponden die zijn verdiend met de verkoop van nazi-cd's schaft de groep wapens en explosieven aan, ze willen bloed zien. Tot de beoogde doelen behoren naast AFA-Londen en Searchlight Magazine ook enkele extreemrechtse kopstukken die in het verleden fel oppositie hebben gevoerd tegen Combat 18. Binnen Combat 18 zelf nemen de tegenstellingen verder toe. Ruzies over geld en de te volgen koers die de nazi's moeten varen escaleren. De ruzies worden uitgevochten via de diverse publicaties en bijeenkomsten van de nazi's. In 1997 komt de rivaliteit tot een hoogtepunt. Wanneer een groep Combat 18 leden een rivaliserend Combat 18 kopstuk thuis opzoekt om de ledenlijsten van de Blood & Honour en Combat 18 magazine op te eisen wordt een van de bedreigers neergestoken. Hij overlijdt aan zijn verwondingen. Diverse Combat 18 leden worden gearresteerd en leggen verklaringen af over elkaar. Twee kopstukken worden aangeklaagd voor moord. In Denemarken worden een aantal Combat 18 leden veroordeeld voor het versturen van bombrieven. Door speurwerk van de politie konden de zendingen worden onderschept. In Engeland wordt een aantal kopstukken veroordeeld voor de publicaties van het Combat 18 magazine. In deze rechtszaak laat de rechter zich in felle bewoordingen uit over Combat 18: " In de 37 jaar dat ik rechter ben heb ik nog nooit zulke walgelijke uitspattingen van racisme en geweld onder ogen gekregen. Wellicht dat het parlement jullie activiteiten eens onder de loep moet nemen om te bepalen of de huidige maximumstraf voor jullie wel hoog genoeg is, want in mijn ogen is dit zeker niet het geval."

Combat 18 steekt het Kanaal over

Stormer: C18 tijdschrift

In de afgelopen jaren zijn diverse huiszoekingen geweest bij Poolse en Duitse Combat 18-activisten, die wel de naam gebruiken, maar onafhankelijk van elkaar opereren. Een andere offspin van het Combat 18-netwerk is de Belgische organisatie Bloed, Bodem, Eer, Trouw waar tijdens invallen bij leden vorige jaar september een grote hoeveelheid aan wapens is gevonden. Ook recente wapenvondsten in Nederland bij Combat 18-aanhangers hebben aangetoond dat de geweldspotentie binnen deze neonazistische groepering nog springlevend is. Ondanks dat het om kleine en autonome cellen gaat, dient de organisatie nog steeds uiterst serieus genomen te worden vanwege hun toegang tot de aankoop van wapens en de bereidheid tot het gebruik van extreem geweld. In naam leeft Combat 18 verder, als inspiratiebron voor neonazi's wereldwijd. Vandaag de dag zijn er nog steeds neonazi's, ook Nederlandse, die verlangen naar de gewelddadige hoogtijdagen van C18, en zich hierop zo goed en zo kwaad als mogelijk aan het voorbereiden zijn.

Paul Benschop is lid van AFA-LS