Alert!: Satellieten

Satellieten

Ik heb sinds een jaar een vriend. Het gaat heel goed met ons en zoals het hoort moeten we een stap verder zetten. We zijn afgelopen winter gaan samenwonen. Mijn vriend kenmerk die ehm, enigszins markant te noemen is. Hij heeft grote oren. Maar niet zomaar flaporen, nee, echt van die gigantische satellietschotels. Ik vind dat wel schattig, ik ben altijd al fan geweest van Brain uit 'Pinky and the Brain' en toevallig lijkt hij daar sprekend op. Ook was mijn kijk-en luistergeld met 15 euro gedaald sinds hij zo vaak bij mij op bezoek kwam en kon ik gratis allemaal buitenlandse zenders ontvangen. Er ging serieus een wereld voor me open! Maar goed, we zijn eind vorig jaar op huizenjacht geweest en hebben ons ideale flatje gevonden. Niet te duur, genoeg ruimte en in een leuke multiculturele wijk. Wij zijn lekker aan de slag gegaan met klussen en binnen een maandje konden we intrekken. Het was december. We hebben de buren van te voren ontmoet en ze leken ons heel geschikt. Omdat het een koude winter was en de CV-ketel in het begin moeilijk deed, waren we allebei heel dik gekleed. Mijn vriend had altijd een dikke muts op. Als zijn oren namelijk koud worden, dan is zo'n grote oppervlakte van zijn lichaam koud dat hij al snel onderkoelingsverschijnselen kan krijgen. De buren hadden zijn oren nog niet gezien. En toen werd het lente, een hele warme lente ook nog. De muts ging af. Niks aan de hand. Op een mooie avond werd er aangebeld. Het was de bovenbuurvrouw. Ik deed open. Ze keek bangig. "Ik was afgelopen week op vakantie, maar toen ik thuiskwam zag ik dat gigantische geval in mijn ooghoek. Ik heb er echt last van als ik uit het raam kijk of op het balkon zit, ze het over had. Ze vroeg me om met haar mee te lopen naar haar balkon. Daar zag ik vanuit haar balkon mijn vriend zitten op ons balkon. "Die dingen", fluisterde ze en ze wees naar zijn oren. Op dat moment keek de onderbuurvouw vanuit haar voortuintje naar boven en zag ons praten terwijl we naar mijn vriend keken. Met een luide stem en op z'n Amsterdams schreeuwde ze naar boven: "Willen jullie daar Al Qaida mee kijken of zo?" Ik zeg: "U bedoelt Al Jazeera?" De buurman daarnaast hoorde de commotie en hing over zijn hek: "Wij waren al blij dat hier een Hollands stel kwam wonen, ik bedoel, kijk om je heen, overal die allochtonianen enkelen op Astra gericht, dat zijn dan de Hollanders, maar het is sowieso geen gezicht, als ik later mijn flatje wil verkopen en ik zet een foto erbij dan wil niemand hier wonen, toch, als ze denken dat er allochtonianen wonen". Na zijn monoloog keek ik mijn vriend aan vanuit het andere balkon en ik zag zijn verbouwereerde blik. Maar ik voelde me zo onder druk staan, ik moest iets doen. Sinds eind februari staat mijn vriend op het dak aan de achterkant van de flat, waar niemand last van hem heeft. En ik heb nu een nog betere ontvangst.