De Moneysering Begt

En plotseling is het niet leuk meer om voor een "erg ver naar links" vakblad te schrijven! De nationale gekte die is ontstaan na de moord op Pim Fortuyn is met geen pen te beschrijven en heeft geleid tot een enorme kloof in de maatschappij. Alles wat linkser is dan het CDA (en vroeger was dat nogal wat) is tegenwoordig vies en voos te noemen , daarmede ook gelijk suspect. In de jaren 50 heette dat McCarthyisme, thans heet het dat het land opeens politiek bewust geworden is.
Dat laatste is tenminste de dooddoende opmerking die je steeds te horen krijgt als je iemand vraagt wat nou de positieve kanten waren van de opkomst van de Rotterdamse heer van stand. Iedereen zegt dat ie Nederland weer aan het denken heeft gezet over politieke onderwerpen. Echter, vraag eens door aan die mensen waarover ze dan wel bewust aan het denken zijn en het strandt op maar één onderwerp: migratiepolitiek. Al die andere onder- werpen waar de broodschrijvende professor in zijn boeken over repte, daar heeft niemand het over. Nee, "Fortuyn zei wat wij denken! "en meer van dat soort platitudes komen dan de tegenoverstaande mond uit rollen.
Het is dus een keihard feit dat een meerderheid van Nederland wenst dat wij de voor- en achterdeur van Nederland op slot doen en de enorme vaderlandse proviandkast lekker zelf leegpeuzelen. Men kiest dus eigenlijk louter voor de eigen welvaart, iets wat ik "de Moneysering" van ons land wil noemen.
En dat nu, lezers, is precies waartegen wij al jaren in de arena treden. Met het woord weliswaar, soms met de demonstratieve daad maar nimmer met geweld. Het feit dat op 6 mei de misdaad gepleegd werd door een linkse activist heeft in één knal ook al onze mores bij rechts Nederland op losse schroeven gezet. In hun ogen is een links activist een links activist, of ie nu strijd voor mensenrechten, voor asielzoekers of tegen mestrechten: gezamenlijk zijn we allemaal fout, althans in de ogen van de landelijke kiezer.
Ook de dood van Janmaat , jarenlang een vaste klant in dit blad, heeft dat nog geïllustreerd. Jarenlang is er niet meer over gerept, maar ineens was daar weer het toverwoord Kedichem. Waar het in de jaren tachtig afgedaan werd als een uit de hand gelopen demonstratie, was het nu in de necrologiën van zowel Fortuyn als Janmaat opeens links-extremistische terreur die het been van mevrouw Schuurman heeft afgerukt. Daar valt over te discussiëren, maar feit is dat het jarenlang niet ter sprake gekomen is, zelfs niet in de RARA-periode.
Waar ik heen wil, lezer, is het onwelriekende feit dat wij, anti-fascisten, de komende tijd (jaren?) een enorme bierkaai voor ons zien opdoemen die ver- rechtsing heet. Het werk zal ons bijna onmogelijk gemaakt worden, men zal proberen ons (rood)zwarter dan zwart te maken, men zal ons meer in de schoenen gaan schuiven, maar ach: houden wij de in paniek gevluchte Irakees, Eritreër of Angolees in gedachten dan moet dat een strijd zijn die wij aan durven gaan. Van demonisering naar normalisering, ten strijde!!