Column: Verlaat de haat

"Beng" was het geluid, blauwe ogen en dito plekken het gevolg. De portiers van de tent die hij net verlaten had, stonden achter glas observerend te kijken, maar hielpen niet; het was immers niet hun grondgebied waarop de heisa zich voltrok.
Vanaf dat moment voltrok mijn feestje zich in een andere ambiance. Heftige discussies, angstige- want bevestigende- verhalen van mijn broer zelf dat zich dit veel vaker voltrok dan in de pers kwam. Uitmondend in de bereidheid van enkele aanwezigen om mee te lopen in de demonstratie die later die week in de hoofdstad zou worden gehouden onder het motto 'Stop de homohaat'.

Waarom bekruipt mij nu het gevoel dat de klok een jaar of vijftig terug gaat? Waarom moeten mensen na zoveel tijd opnieuw hun verkregen rechten bevechten? Waar komt die afkeer vandaan? En sterker nog: waarom uit die afkeer zich in fysieke agressie? Waar is de kunst van het woord gebleven? Uit de geschiedenis van de vorige eeuw hebben we voldoende verkeerde voorbeelden gezien van waar deze haat toe kan leiden. Laten we ervoor zorgen dat het ons niet weer overkomt, laten we niet toestaan dat mensen om ons heen zich onveilig moeten gaan voelen om wie ze zijn, om hoe ze lopen, om wie ze een hand of een kus geven. Verlaat de haat, omarm de warmte.

Begt