Blood Axis loopt nog steeds in de pas
John Postma
Het nummer 'Walked in Line' is eigenlijk een klassieker van de Britse band Joy Division. Met afstandelijk woordgebruik en een kritische benadering zingen deze Engelsen over het gevaar van een totalitaire massabeweging. In de tekst reciteert Joy Division-zanger Ian Curtis het refrein 'They walked in line'. De afstand waarmee Joy Division hun bedoeling verduidelijkt is door de Amerikaanse band vervangen door de tekstregel 'We walked in line'. Op de split-EP van Blood Axis en Allerseelen, uitgebracht in 1994, versterkt de band deze vereenzelviging nog eens extra. Het geluid van marcherende laarzen en een toespraak van Adolf Hitler ondersteunen het refrein. Daarmee is de song tot prototype van een fascistisch lied geworden. Overigens bracht Blood Axis deze achtergrondgeluiden live niet ten gehore.
|
Blood Axis mag dan wel met een zeventien jaar oude song alle Europese concerten afsluiten, maar de openingstrack 'Song of the Comrade', een recent lied op de laatste cd, 'Born again' uit 2010, bewijst nog steeds dat Blood Axis in hetzelfde vaarwater is gebleven. "To every sailor the gods have given a comrade. While one sleeps the other keeps watch on the bridge". Het is een bewerkte versie van het gedicht 'Kameradschaft' van de Duitser Herybert Menzel die in 1933 tot diegene behoorde die trouw beloofden aan Adolf Hitler. Overigens is het gedicht bewerkt door de Chileen Miguel Serrano, de grondlegger van het esoterische Hitlerisme. Ook het tour ten gehore. Het gedicht is de pennenvrucht van Friedrich Hielscher, een Freikorps-soldaat en een vertegenwoordiger van de conservatieve revolutie, die met het gedicht een bijdrage heeft geleverd aan een noordse en Germaanse mythe.
Voordat Blood Axis het oude nummer 'Storm of Steel' inzet, vertelt violiste en Moynihans vrouw Annabel Lee dat ze voorafgaand Haast ontroerd over de schoonheid van deze grafzerken, hoe mooi en goed deze onderhouden worden, beveelt de violiste het aanwezige publiek aan om die plekken te bezoeken. In Leipzig vertelt Moynihan zijn toehoorders over de velden van Vlaanderen waar de oorlog is uitgevochten en waar vele soldaten het leven lieten. "Dit dagboeken beschrijven hoe het er ongeveer aan toe is gegaan en dat was geen pretje", verzekert Moynihan. Het orgel van David E. Williams zet een soort van Gregoriaanse melodie in, aangevuld met een zacht opkomende en zweverige gitaar en marsachtige ritmes van de drums. 'Storm of Steel' is gebaseerd op het oorlogsdagboek Het geromantiseerde dagboek is een verheerlijking van oorlog en de Duitser had graag gezien dat het bij iedereen in Duitsland op tafel lag. Volgens hem kon het boek dienen als bijdrage aan de (geestelijke) wederopbouw van een nieuwe beschaving. "We zijn gehard in vuur en vlam, als een nieuwe generatie kunnen we het in enkele boeken een revolutionaire vorm van nationalisme.
Verdraaien
Ondanks de eenduidige verwijzingen naar een bruin verleden,
vind je in de teksten geen extreemrechtse en politieke uitspraken.
De nummers gaan vooral over mythes, sagen, kameraadschap,
strijd en dood. Ook het oude Europa staat in het middelpunt
van de belangstelling in het concept van Blood Axis. Dit uit zich
onder andere in het gebruik van oude Europese gedichten en
liederen op het laatste album Born Again en het uitdragen van het
heidense gedachtegoed. Zo wordt de tekst 'Reign I Forever' iets
anders gebruikt dan het origineel. Het origineel, met als titel 'The
Challenge of Thor', stamt af van de Amerikaanse dichter Henry
Wadsworth Longfellow. In de gedichtencyclus, waar het gedicht
onderdeel van uitmaakt, wordt vooral het leven van Koning Olaf
I van Noorwegen beschreven en zijn strijd voor de kerstening
van alle heidenen. Blood Axis laat bewust het laatste couplet van
het gedicht achterwege en zo lijkt het alsof het om een noordse
Germaanse mythe gaat.
Kernpunten
In de wereld van extreemrechtse muziek zijn er diverse niveaus aan
te brengen op welke manier een neonazistische of extreemrechtse
boodschap naar buiten wordt gebracht. Aan de ene kant zijn er de
openlijk neonazistische bands die oproepen tot het uitmoorden
van minderheden. Aan de andere kant zijn er muziekgroepen die
hun ideologische boodschap verpakken in bepaalde aspecten van
een nazistische en/of extreemrechtse cultuur. Het is misschien
het beste te omschrijven als een 'metapolitiek fascisme' met een
eigen culturele reflectie. Metapolitiek fascisme strijdt continu om
Muziek uit dit veld refereert soms duidelijk en soms wat minder
evident aan enkele kernpunten van het fascisme.
Eerbetoon
Muzikaal eerbetoon aan individuen, door middel van teksten of
gebruikte dichtregels, die voor neonazi's en nieuwrechtse lieden
Hielscher, komt regelmatig voor. Deze iconen, die meestal op de
een of andere manier een link hebben met het fascisme (in de
breedste zin van het woord), zijn voor de artiesten tevens de ware
expressie en exponenten van het Europa. Dit komt goed overeen
en geen politiek. Europa, of eigenlijk het zwaar gemythologiseerde
in de hierboven omschreven vorm van metapolitiek fascisme.
De laatste jaren wordt Europa getypeerd als christelijk bastion,
een deel van de vrije wereld, een voorvechter van beschaving,
maar nieuw- en extreemrechtse lieden hebben hun eigen visie
op Europa, namelijk een culturele entiteit of een oorspronkelijke
raciale gemeenschap.
Moderne samenleving
Twee extreemrechtse denkers, Armin Mohler en Julius Evola,
conceptualiseren een vorm van naoorlogs fascisme. Mohler beargumenteert
dat de fascistische revolutie definitief is uitgesteld door
de politieke dominantie van de liberale democratie. Ware conservatieve
revolutionairen vinden zichzelf in een 'interregnum', een
soort van tussentijdse regering of bestaanssituatie, die een spirituele
waarde van nationaal ontwaken in zich herbergt. Dit komt ook
terug in het boek 'Cavalcare la Tigre' van Julius Evola waarin hij
in chaos verkeert, waar men in geen enkele politieke partij
of organisatie heil ziet. Ook het vechten voor, of het verdedigen
van, een hoger ideaal binnen dit raamwerk is nutteloos. Evola
roept eigenlijk op tot het nemen van afstand van alle hedendaagse
constitutionele politiek. Een individu moet volgens hem altijd een
onherroepbare, innerlijke afstand bewaren tot de moderne samenleving
en zijn waarden.
Crisis
Moynihan, de frontman van Blood Axis, ziet zichzelf als radicale
traditionalist. Het traditionalisme heeft onder andere zijn bekendheid
de Italiaanse extreemrechtse denker Julius Evola. In het kort komt
het erop neer dat er een oerbron aanwezig is waaruit alle religies
zijn voortgekomen. Volgens de denkers zijn mensen in het Westen
steeds verder van de oorspronkelijke bron verwijderd waardoor de
verbinding met de traditie zoek is. Deze band wordt in de huidige
westerse samenleving vervangen door materiele en economische
de moderne wereld. In een interview verklaart Moynihan dat de
Verenigde Staten ook op de rand van verval staan. Volgens hem
duurt het niet lang meer totdat het land ineen zal storten. De
hedendaagse problemen zijn het restproduct van de spirituele crisis,
aldus Moynihan.
|
Ongeveer 200 bezoekers vinden op 19 augustus 2011 hun weg naar The Steeple in het Belgische Waregem. Het publiek is niet eenduidig te noemen getuige het bonte gezelschap van punks, Crustcore-fans, uniformfetisjisten, waaronder enkelen die wel een politieke betekenis geven aan het dragen van een uniform. Ook Metal-heads, Gothics en Skinheads zijn van de partij. Odal-runen, wolfsangels, de zwarte zon en het Kruckenkreuz, al dan niet in combinatie met de bandnaam Blood Axis, sierde een deel van het publiek. Naast de eenling met een antifa-shirt dragen mensen ook zwarte bloesjes met SS-petjes. Onder het publiek bevinden zich ook een aantal rechtsextremisten.
De Britse muzikant en schilder Andrew King opent de avond met zijn traditionele en ballade-achtige liedjes, deels gezongen in a capella en bijgestaan door minimale muzikale ondersteuning. King treedt naast zijn solo-optredens ook op met zijn band Sol Invictus. Het publiek reageert lauw totdat violiste Annabel Lee het podium opstapte en King bij zijn laatste nummer muzikaal ondersteunde. Lee kreeg een daverend applaus.
King wordt opgevolgd door de tweede band van de avond, de Oostenrijkse nieuwrechtse band Allerseelen. Ook Allerseelen heeft vele hints en verwijzingen naar lieden met een bruin verleden. Allerseelen deelt tevens de liefde van Moynihan voor Karl Maria Himmler. Emotieloos staart Gerhard Petak, zanger van Allerseelen, het publiek in en brengt zijn oude en nieuwe liederen ten gehore. Het een na laatste nummer van het optreden heet 'Rauhnacht Kamerad', dat, net als de basis van het Blood Axis-nummer 'Song of the Comrade', de pennenvrucht is van de al eerder genoemde Herybert Menzel.
Onveranderd
De vraag is hoe Blood Axis tegenwoordig beoordeelt moet worden,
nu zij een ogenschijnlijke andere weg is ingeslagen dan ten
tijde van hun eerste singel. Wie de vaste line-up van Blood Axis
op het podium bekijkt ziet geen uniform of andere verwijzingen
naar het fascisme. Het lijken doodgewone en aardige mensen. Ook
de afwezigheid van verschillende speeches tijdens het optreden
bieden geen houvast meer om de band goed te beoordelen. Toch
speelt Blood Axis een belangrijke rol in het populariseren en
het promoten van dichters en schrijvers uit de Eerste en Tweede
Wereldoorlog en latere werken van bijvoorbeeld de neonazistische
esoterische Chileen Miguel Serrano. Of the band het wil of niet,
zij idealiseren en cultiveren types en gedachtes met een totalitair
gedachtegoed die de moderne geschiedenis een valse draai geven.
Blood Axis is wat dat betreft niets veranderd.