Korte berichten extreem-rechts buitenland Redactie

Duitsland
Op 18 augustus werd er voor het eerst in 10 jaar weer toestemming gegeven voor een gedenkmars ter ere van Rudolf Hess, de plaatsvervanger van Hitler. In Wunsiedel marcheerden meer dan 1000 neo-nazi's uit heel Duitsland, de toestemming werd gegeven door het gerechtshof in München.

Begin jaren negentig bereikte de mobilisatie voor de Rudolf Hess herdenkingen onder de neo-nazi's een hoogtepunt. Toen kwamen er 2000 neo-nazi's uit binnen- en buitenland bijeen in Rudolstadt. De laatste jaren werden echter alle demonstratie-aanvragen afgewezen en werd het verbod met massale politie-repressie nageleefd. Dit jaar zou alles anders worden. Al vroeg in het jaar werd er via internet opgeroepen om naar Wunsiedel te komen en de Hamburgse advocaat Jürgen Rieger diende een aanvraag in. Door de beslissingen van de Duitse gerechtshoven de laatste maanden, leek het zeer waarschijnlijk dat er ook toestemming zou komen. En dat gebeurde. In eerste instantie had het Hof van Wunsiedel de demonstratie nog verboden, de vrijdagavond voor de demonstratie werd het verbod opgeheven. Een kleine demonstratie van anti-fascisten hield het, vanwege de grote aanwezigheid van neo-nazi's en vanwege de onzeker opererende politie in de stad, snel voor gezien. Alle kopstukken uit de nazi-scene lieten zich deze kans, om met toestemming en zonder anti-fascistische tegendemonstratie te demonstreren, niet ontnemen. Ook waren er veel ex-Blood &Honour-leden, in T-shirts met de tekst 'Supporter 28' en ook Friedhelm Busse, voormalig voorzitter van de verboden Freiheitliche Arbeiter Partei (FAP) hield een toespraak. De Nationale Partei Deutschland (NPD) werd vertegenwoordigd door Jens Pühse, de neo-nazi-bard Frank Rennicke verzorgde de muziek. Op het moment dat de 1000-koppige demonstratie zich in beweging zette, zouden er volgens diverse media, nog zo'n 400 neo-nazi's vaststaan bij wegencontroles van de Duitse politie. Al met al een flinke opsteker voor de Duitse neo-nazi's scene.

De NPD wordt overigens bedreigd door een verbod door de Duitse overheid. Op zoek naar bewijslast om een verbodsprocedure te ondersteunen, waren er op 11 juni onder andere invallen bij het partijkantoor en bij de NPD-advocaat Horst Mahler thuis en op zijn kantoor. De NPD hield in het eerste half jaar van 2001 40 demonstraties en openlijke bijeenkomsten. De NPD heeft de laatste jaren ook een enorme aantrekkingskracht op de militante, jeugdige neo-nazi-scene. De Duitse veiligheidsdienst telt inmiddels 10.000 tot geweld bereid zijnde neo-nazi's in Duitsland. De skinheadsubcultuur heeft weer grote aantrekkingskracht op jongeren gekregen en neo-nazi's werven onder de skinheads nieuwe leden. Door muziek, provocatie, het doorbreken van taboes en internet worden nieuwe leden geworven. Het aantal web-sites van Duitse rechts-extremisten is de laatste tijd tot 1000 gestegen.
Bronnen: Antifascistische Nachrichten 30/8 2001, Frankfurter Rundschau 31/7 2001

Frankrijk
Bij de verkiezingen van juni 1995 vielen drie gemeenten in handen van extreem-rechts: Orange, Marignane en Toulon. In februari 1997 volgde Vitrolles, waar de geannuleerde verkiezingen van 1995 moesten worden overgedaan. Toen was er nog een eensgezind Front National dat de verkiezingen won.
Eind 1998, begin 1999 zou dit FN uiteenspatten in twee partijen. Aanleiding was de lijstvorming voor de Europese verkiezingen van 13 juni 1999. Maar in essentie ging het om een strijd om de macht en om uiteenlopende visies over de manier waarop die macht moest worden veroverd. Toen Jean-Marie Le Pen, na het zoveelste proces, niet de Europese lijst kon trekken, schoof hij zijn dochter Jany naar voren. Bruno Mégret, tweede man van Front National en gedoodverfde opvolger van Le Pen, was woedend en gebruikte zijn macht binnen de partij, opgebouwd door het werk van hem en zijn vrouw (burgemeester van Vitrolles), om de partij te scheuren. Mégret, aanhanger van Nieuw-rechts, wilde de politieke macht veroveren door coalities te sluiten met gevestigd rechts en opschuiven naar het centrum, waar de meeste kiezers te vinden zijn. Hij richtte de 'Mouvement National Républicain' (MNR) op. De Europese verkiezingen liepen uit op een debacle. Le Pen verloor 5 zetels en Mégret haald niet eens de kiesdrempel. Eén burgemeester, Jacques Bompard van Orange, bleef het FN van Le Pen trouw, burgemeester van Toulon, Jean-Marie Le Chevallier werd na een flirt met het MNR onafhankelijk en de burgemeesters van Marignane, Daniel Simonpieri en natuurlijk Cathérine Mégret van Vitrolles werden lid van het MNR.
Hoewel de 4 steden op verschillende manieren bestuurd werden, zijn er veel paralellen te ontdekken in het gevoerde beleid. De extreem-rechtse burgemeesters begonnen allemaal met het invoeren van zichtbare, concrete populaire maatregelen op korte termijn; opgeknapte straten in het centrum, minder belastingen en meer politie op straat. Anderzijds werden buurtwerkers ontslagen, migranten uit openbare functies ontheven, sociale onderhoudsdiensten voor woonblokken, buurthuizen, tewerkstellingscentra en opvang van ex-gevangenen gesloten, subsidies voor multi-culturele projecten en ontmoetingsplaatsen ingetrokken, boeken gecensureerd en was er een toename van extreem-rechtse lectuur in bibliotheken. Dat laatste is natuurlijk één van de speerpunten van extreem-rechts, 'convertir les esprits', het gedachtegoed van mensen beïnvloeden en veranderen, dan volgt de politieke macht vanzelf. De Franse versie van 'Eigen Volk Eerst' werd openlijk toegepast. In schoolkantines bijvoorbeeld, waar vroeger alternatieven voor varkensvlees te krijgen waren, maar nu geen rekening meer wordt gehouden met andere culturen en godsdiensten. In Vitrolles werd een geboortepremie ingesteld voor ouders van het blanke ras. Voor deze maatregel werd de burgemeester veroordeeld tot 3 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf en een geldboete van f 17.000- Maar de boodschap was duidelijk.In Toulon werden Afrikaanse marktkraamhouders een plek geweigerd op de wekelijkse markt en werden geen vergunningen voor familie-verblijf uit het buitenland meer uitgegeven.
Op zondag 11 maart koos 60% van de stemgerechtigden in Toulon Bompard van het FN weer als burgemeester. De lijst met belangrijke kopstukken van de anti-FN verenigingen kwam niet verder dan 8%. Bompard was zo slim om vooral zijn eigen naam in de campagne te gebruiken en niet die van het FN of Le Pen, was nadien de conclusie van de commentatoren.
In Marignane won Simonpieri met bijna 50% van de stemmen, in Vitrolles behield Mégret haar zetel met bijna 40% van de stemmen. In Toulon verloor Le Chevallier zijn burgemeesterschap. Dit was te wijten aan de verbrokkeling van extreem-rechts, maar liefst vier extreem-rechtse kandidaten deden mee met de verkiezingen. Geen van hen haalde de kiesdrempel. In andere steden dingde het FN en de MNR ook mee naar de macht, al wisten ze het nergens te vergaren. Enkele opvallende resultaten voor het FN: Tourcoing 20%, Maubege 19%, Blois 17%, Roubaix 12% en Troyes 12% Voor het MNR waren er opvallende resultaten in Mulhouse 20%, Duinkerken 13%, Montbéliard 11% en Lens 10% Maar in drie steden mag extreem-rechts haar beleid van uitsluiting en 'Eigen Volk Eerst' in de praktijk blijven brengen. En heeft extreem-rechts in Frankrijk nog toekomst. "De verkiezingen tonen aan dat minstens tweederde van de 15% Fransen die voor het FN stemden toen het op zijn hoogtepunt was, nog steeds een extreem-rechtse stem uitbrengt. Samen met het Vlaams Blok zijn het FN en de MNR in Europa de best ingeplante nationalistische xenofobe formaties op lokaal vlak. Wie stelt dat extreem-rechts dood is, lijdt aan gezichtsbedrog. Door hun verdeeldheid halen tal van lijsten de drempel van 10% niet, maar in heel wat steden toont de optelling van de resultaten van de twee partijen een vooruitgang in vergelijking met 1995", zo stellen politicoloog Jean-Yves Camus en journalist en medewerker van de anti-racistische beweging Ras l'Front, René Monzat. Paradoxaal genoeg heeft de splitsing voor aanwas van nieuw kader gezorgd, jongeren met een ideologisch-raciale overtuiging, die er ook niet voor terugdeinzen om bondgenootschappen met parlementair-rechts te sluiten, zoals gebeurde in Montfermeil, Ajaccio en Versailles, zo zeggen de twee.
Bron: Campagnebrief nummer 1, juli-augustus 2001 VAKA

Oostenrijk
De nazi-periode blijft onderwerp van debat in Oostenrijk, de FPÖ probeert op allerlei manieren de geschiedenis te herschrijven. Deze aflevering van 'Hoe gaat het eigenlijk in Oostenrijk?' beginnen we dan ook met gebeurtenissen die met deze periode te maken hebben.

In juli werd de tentoonstelling over de vervolging van homoseksuelen in Wenen gedurende de periode 1938-1945 al na één dag na de opening door onbekenden totaal vernield. Eén week voor de opening hadden de regeringspartijen ÖVP en FPÖ tegen een voorstel ter compensatie van homoseksuele slachtoffers van het nationaal-socialistische regime gestemd. Het debat over compensatie voor slachtoffers van het nationaal-socialistisch regime geeft telkens weer een goed beeld in de visie op de geschiedenis door de FPÖ. Vlak voor het bezoek van de Duitse minister-president Schröder zei de algemeen secretaris van de FPÖ Peter Sichrovsky het volgende: "Terwijl na 1933 in Duitsland joden systematisch werden vernederd en uit openbare functies werden gezet op basis van criminele racistische wetten, met grote steun van de bevolking, bestond er in Oostenrijk geen officiële vervolging van joden voor de invasie van het Duitse leger. Oostenrijk, naast een gedeeltelijke verantwoordelijkheid voor vele misdaden van de nationaal-socialisten, was het eerste slachtoffer van nazi-Duitsland". Schröder zou volgens Sichrovsky niet alleen het democratische regime van Oostenrijk nu isoleren, maar ook de historische leugen, ontwikkeld door de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Joschka Fischer, dat Oostenrijk en Duitsland een gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het nationaal-socialistische verleden zouden hebben, verder verspreiden.
Tijdens een mis in juli voelde de abt van Kremsmünster de behoefte om zijn mening te geven over de nationaal-socialistische periode. Vooral het 'gemeenschapsgevoel' uit die tijd kon hem bekoren: "Eén volk, één Rijk, één Leider en we marcheerden toen allemaal". In een interview gaf hij later toe enthousiast te zijn geweest en bekloeg zich over de "verdraaide voorstelling van de geschiedenis". De uitlatingen hadden verder geen consequenties. In augustus kon een radio-discussie over de holocaust met de joodse journalist Rafael Seligmann slechts met veel vertraging en onder politie-bescherming doorgang vinden. Seligmann werd tijdens een radio-uitzending voor de discussie beledigd door bellers met anti-semitische teksten en later werd er een nep-bom in de studio gevonden. In het Salzburgse dorpje Hallein is al jaren subsidie ingesteld voor onderhoud aan het voormalig concentratie-kamp Dachau. Verscheidene FPÖ'ers vonden dat het wel tijd werd om die subsidie in te trekken en een gemeenteraadslid van de FPÖ beschuldigde een oude verzetsstrijdster van het verdraaien van de geschiedenis, want "er was nooit een kamp geweest in Hallein". De 96-jarige vrouw redde destijds 17 mensen van moord door de nazi's.
Jörg Haider riep na de laatste tunnelramp in Oostenrijk dat het allemaal de schuld was van de 'Socialisten', en stelde voor dat zij om te boeten tewerk gesteld moesten worden om tunnels te graven. Dit was wederom een verwijzing naar de het Derde Rijk, toen in Karinthië vele gevangenen uit concentratiekampen stierven toen ze de Loibl-tunnel moesten graven.

Overheid
De 16 Oostenrijkers, die in de Theatergroep 'No Borders, No Nation', in Genua werden opgepakt, werden door De FPÖ-minister van Buitenlandse Zaken Ferrero Waldner flink gecriminaliseerd. Op een persconferentie zei Ferrero-Waldner sprak zij haar vertrouwen uit in het Italiaanse rechtssysteem en stelde dat de 16 bekend waren bij de politie in Oostenrijk. In de informatie die werd doorgegeven stonden de meest grove leugens, waarvan de Italiaanse justitie dankbaar gebruik maakte. Zo behoorden de 16 allemaal tot de fictieve organisatie 'Zwart Blok'. Inmiddels zijn alle personen van de Theatergroep vrijgelaten, maar de aanklachten, waaruit straffen tot 15 jaar cel uit kunnen komen, zijn niet ingetrokken.

Anti-semitisme
De secretaris-generaal van de FPÖ Sichrovsky, tevens Europarlementariër, beledigde, in navolging van Haieder, de voorzitter, Ariel Muzicant van de Israëlische gemeenschap in Oostenrijk weer eens. "Voor de familie Muzicant is geen plek in Oostenrijk. Ik ben niet bereid om de traditie van mijn familie te laten ontkennen door een immigrant die het Heilige Land is ontvlucht", "Muzicant is een probleem voor alle joden in Wenen". Eerder riep Sichrovsky, naast andere beledigingen, dat hij Muzicant een "tragische figuur vond, net als alle proffessionele joden". Sochrovsky geneit parlementaire onschendbaarheid en het Europees Parlement heeft de verzoeken van Muzicant om die immuniteit op te heffen, afgewezen.
In Klosterneuburg, enkele kilometers buiten Wenen, stonden lang de resten van een synagoge, die in 1938 werd vernield. In 1991 werd het met de grond gelijk gemaakt en vorig jaar wilde de gemeenteraad een herdenkingsplaquette op die grond plaatsen. Eén FPÖ'er in die raad werd woedend, hij vond de plaquette het "overdreven benadrukken van het joodse slachtofferschap" en hij vond dat er met een "gezond gevoel voor gerechtigheid" moest worden gekeken naar de wenselijkheid van plaatsing van de plaquette. Deze laatste uitdrukking stamt regelrecht uit de nationaal-socialistische periode en werd door de nazi's gebruikt om bijvoorbeeld de racistische Neurenbergwetten aan te nemen.
Bronnen: Rosa Antifa Wien, juli/augustus 2001