Column: Droom van hoop

Is het vreemd dat ik de hoop heb dat er toch iets moois uit groeit? Ongekend groot is het drama dat de bewoners van New Orleans en de regio daar omheen trof. Een humanitaire ramp van absurde omvang. Bij dit soort gebeurtenissen blijkt niet alleen dat je je er niet op kunt voorbereiden, maar ook dat vrij snel het slechtste in de mens naar boven komt. En dat is het lichtpunt, lezers dezes. Want juist op deze manier kunnen de Amerikanen eindelijk de ogen openen dat vluchtelingen eigenlijk net zo zijn als zijzelf. Ze willen ook gewoon een huis, een baan, een gezin, veiligheid of gewoon eten en drinken. Niet zo vreemd dus dat , als ze dat in Sierra Leone niet krijgen, als dat in Afghanistan of Iran niet voorhanden is, als je voor het water vlucht uit Bangla Desh, dat je dan de westerse wereld opzoekt waar dat je minder snel lijkt te overkomen. En wat is het dan fijn om met open armen- of ten minste met begrip- ontvangen wordt in je nieuwe omgeving of je nieuwe moederland. Zou de ruimhartige warmte die Texas en Florida en al die andere omliggende staten nu tentoon spreiden, zou die in de toekomst niet gewoon vertaald kunnen worden naar vluchtelingen uit buitenlandse noodgebieden? En zou dan niet zonneklaar zjin dat het er toch maar erg weinig zijn die voor een paar centen meer op de vlucht slaan? Zou het niet duidelijk zijn dat je niet zomaar je huis en haard achterlaat, dat daar wel heel veel ellendige dagen maanden en jaren voor nodig zijn?

Ach, Begt, word wakker. Over een maand of drie is het allemaal weer wat geluwd en is de vluchteling vast weer net zo onwelkom als ie daarvoor was. Of zou de mens dan toch....?

Begt