Hol

Ik schrijf je omdat ik bij jou als bij niemand mijn ei kwijt kan. Ik zou schizofreen kunnen worden van de vele verschillende soorten racisten die mijn pad kruisen. Ik groeide op in de jaren '90, toen er nog een volle bus vanaf mijn middelbare school in Groningen naar Amsterdam reed om een grote 'Nederland Bekent Kleur'-demonstratie bij te wonen. Gewone witte kinderen zoals ik uit gewone witte gezinnen zaten naast mij in de bus. Gewone witten kinderen uit gewone witten gezinnen hielden 'Fuck the Bolk' vlaggetjes vast en kochten 'Anti Nazi World Tour'- shirts. Wij waren tegen racisme! Met z'n allen. Twintig jaar later ga ik nog steeds om met gewone witte mensen. Niet expres, ze zitten gewoon nog steeds overal en ik kom ook nog steeds overal. Maar witte mensen zijn tegenwoordig gewoon vieze vette racisten. Ik voel me bedreigd als ik door een witte wijk loop omdat ik bang ben dat ik dan iets naars hoor over de nieuwe moskee. Ik heb mijn hart in mijn keel als ik nieuwe witte mensen leer kennen op een feestje omdat ik binnen een kwartier geconfronteerd word met grappen over moslima's die natuurlijk in elkaar geslagen worden thuis. Ik stel me voor aan mijn nieuwe witte collega om te horen dat hij niet in de grote stad wil wonen omdat hij niet geconfronteerd wil worden met TURKEN en MAROKKANEN. Mijn psychische klachten transformeren langzaam van schizofrenie naar pleinangst. Hier zit ik dan, lief dagboek, ik schrijf vanuit mijn kamer met angst in mijn vingers en tranen in mijn ogen over de wereld waarin ik leef. Ik heb pijn in mijn buik en wil niet meer. Ik wil me veilig voelen in dit kloteland. Ik wil zo graag dat het voorbij is. Ik wil vol vertrouwen een gesprek ingaan, zonder angst voor haatdragende opmerkingen. Ik wil vrienden kunnen worden met leuke mensen en niet na een paar ontmoetingen erachter komen dat ik vrienden aan het worden ben met de zoveelste racist. En dat ik dan afstand moet nemen. Afstand. Die eeuwige afstand, tussen mij en hen. Depri-fucking-merend, lief dagboek.

il